Time For Some Honesty Here!

Ik weet dat ik soms mijn lezers het idee geef dat mijn Nepali vloeiend is, en ik compleet ingeburgerd ben. Dat is het mooie van een blog – lekker subjectief! Maar om even de balans er weer in te brengen, het volgende.

Materialisme past natuurlijk niet bij een gristen, maar ik moet zeggen dat ik wel bijzonder blij ben met de beste aankoop van 2011 (en het hele decennium): mijn eigen Hero Honda Splendor. Okee, hij is 100 cc, en okee, hij is paars, maar hij brengt me overal naar toe, heeft al menig heuveltje bedwongen en stelt me nooit teleur. We hebben er zelfs een keer een wheelie op gedaan, maar dat is een ander verhaal.

Anyhow. Iets waar je blij mee bent, daar zorg je goed voor. Maar het was al veel te lang geleden dat ik ‘m voor een servicebeurt naar de winkel had gebracht. Bij aankoop krijg je 12 gratis servicebeurten, en die moeten voor een bepaalde kilometerstand worden gebruikt, of binnen een bepaalde tijd – welke er het eerst komt. Nu weet ik niet meer precies binnen welke tijd, maar 6 maanden is in elk geval te lang, en ik was ook al ruim 1000 km over de kilometerstand heen.

Waarom ik hem nog niet had gebracht had 2 redenen: deels uitstel (nee, vandaag heb ik ‘m echt nodig, het komt niet goed uit), en deels omdat ik de werkplaats gewoon eng vindt. Daarover later meer.

Eindelijk sprak ik mezelf streng toe: Ruth, je kan dit niet laten wachten tot je terug bent uit Europa. Je moet dit NU regelen.

En ja hoor, het werkte. Gistermiddag reed ik er heen, met een vriendin achterop zodat ik dit niet alleen hoefde te doen. Morele steun, ofzo. Maar helaas – ze waren vol, het kon niet meer, kom morgen 8 uur maar terug.

Sjips.

Om 8 uur stond ik er weer, nu alleen. En daar begon het onduidelijke proces wat iedereen schijnt te snappen behalve ikzelf, en waarom ik het daar eng vind. Ik heb altijd het gevoel dat ik het helemaal verkeerd doe, en het zit er altijd vol met jongens met gestijld haar die me aanstaren.
En niemand spreekt Engels.

Eerst schreef ik mijn naam op in het grote boek, en mijn telefoonnummer, aankomsttijd en nummerbord. Ik moest drie keer terug lopen naar mijn motor om te checken hoe je die ‘4’ ook alweer in het Nepali schrijft.

Ik kreeg nummer 6 van de bewaker, die behalve de motoren en scooters ook het grote boek bewaakt. Vervolgens deed ik wat # 1 t/m5 ook leken te doen: wachten. Het waren vooral kleine meisjes (letterlijk klein, niet qua leeftijd) met een Hello Kitty helm en een Dio scooter.

Na 10 minuten kwam er een jongen met een stapel formulieren. Ik had 4 wachtenden voor me (#2 was spoorloos) om te kijken hoe het werkte. Hij nam de schade op, noteerde wat er gedaan moest worden en gaf ze een bon. Makkelijk zat.

Toen hij bij mij aankwam mompelde ik iets van ‘free servicing’, en dat leek goed te gaan, maar toen hij vroeg ‘mobil change?’ raakte ik lichtelijk in paniek.
Worden er hier vragen gesteld? Wat is een mobil? Is dit een strikvraag? Wat is het goede antwoord? Waarom stelt hij hier de vragen, hij weet toch of die al dan niet ge-change-d moet worden? Mijn ‘ik weet niet’ werd als ‘nee’ ingevuld.

Ik had mijn helm nog in mijn hand, en de bon, en vroeg waar ik heen moest. Hij mompelde iets en liep weg.

Vervolgens dwaalde ik wat rond met de klassieke ‘ik heb geen idee wat ik aan het doen ben’ blik – het werkt altijd! Toen ik een andere klant met die blik vragend aankeek, wilde hij me wel helpen – hij liet zien dat ik bij de bewaker een nummertje moest halen en op mijn helm moest plakken, en die werd in het kantoortje gelegd.

So far so good.

Twee uur later ging de telefoon – u heeft uw motor hier gebracht? Blabla dit en dat zus en zo.” Ik snapte geen woord van wat hij zei.

Er was iets stuk, zover kwam ik nog. Na een vrij zinloos geprek (ik vooral: ‘wat zei u?’ ‘ik snap het niet.’ ‘spreekt u Engels?’) besloot hij de telefoon aan zijn collega te geven, met de mededeling dat ik met hem wel Engels kon praten.
Dat bleek iets te optimistisch. Collega sprak ongeveer 3 woorden Engels.

Alles wat ik eruit kon opmaken was ‘back lever, accident.’ Wat in de heck is een back lever, en wacht….ACCIDENT?

Ik zag voor me hoe ze ‘per ongeluk’ mijn geliefde Splendor hadden laten vallen, en nu was hij total loss.
Maar ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachte dat hij ‘broken’ misschien vertaalde met ‘accident’. Je weet het nooit.

Hij kon me wel duidelijk vertellen dat ik naar de winkel moest komen. Dus deed ik wat ik altijd doe in geval van onzekerheid: een Nepali vriend bellen.

Paulas was erbij toen ik de Splendor kocht, en is al vaak een redder in nood geweest bij misverstanden. Een half uur later reed hij voor, en scheurden we met 30 km/h naar de winkel.

En daar stond hij hoor, prachtig glimmend, mijn Splendor. Ik zou die servicebeurt alleen al voor het wassen laten doen.
De monteur kwam erbij, en drukte de rempedaal naar beneden, en legde uit wat er loos was: hij ging niet soepel op en neer, en ze konden het zelf niet verhelpen, daarvoor moest hij naar de echte monteur.
Het zou 300 rupees kosten, is dat goed?

Dat was alles? Geen accident, niks kapot, alleen het pedaal zat een beetje vast!

Nog wat overleg verder, werd afgesproken dat hij het meteen zou regelen, voor wat extra geld.

Een uur, 1 bord momo’s en 400 rupees later racete ik naar huis op mijn motor die weer aanvoelde als nieuw.

En ik zal ook eerlijk vertellen dat ik nu nog meer uitkijk naar een tijdje in Nederland, waar ik gewoon snap hoe dingen werken en wat mensen tegen me zeggen :)

——————————————————————

I’m aware that sometimes I can give my readers the idea I speak fluent Nepali, and am completely settled here. That’s the beauty of a blog – very subjective! But to bring back some balance, the following.

Of course, materialism doesn’t suit a christian, but I must say I really am very happy with the best purchase of 2011 AND the whole decade: my very own Hero Honda Splendor. Okay, it’s only 100 cc, and okay, it’s purple, but it will bring me everywhere, has conquered many hills and never disappoints me. We’ve even done a wheelie on it, but that’s a different story.

Anyhow. Something that you like, you take good care of. But it had been way too long since I had taken it for a servicing. When you buy it, you get 12 free servicings, and you have to use each of them before a certain mileage, or within a certain amount of time – whichever comes first. Now, I don’t quite remember what the amount of time was, but 6 months is definitely too long, and I had passed the mileage with over 1000 km already.

Why I hadn’t taken it to the shop yet has 2 reasons: partly postponement (‘no, today is a bad day, I really need it today’), and partly because I’m scared of the shop. More on that later.

Finally I said to myself: Ruth, you can’t leave this till after you come back from Europe. You have to do this NOW.

And it worked! Yesterday afternoon I drove there, with a friend so I wouldn’t have to face this alone. Moral support, something like that. But unfortunately, they couldn’t do it that day. I had to come back 8 am the next day.

Shoot.

This morning 8 am I was back, alone this time. And then the super confusing process that everyone seems to understand except for myself started, and that’s why that place scares me. I always feel like I’m doing it completely wrong, and on top of that there’s always way too many boys with straightened hair staring at me.
And no one speaks English.

First I wrote down my name in the big book, and my phone number, arrival time, and license plate. I had to walk back and forth to my bike three times to double check how you write that Nepali ‘4’.

The guard, who doesn’t only guard the bikes and scooters, but also the big book, gave me a tag with number 6. Then I did what I saw # 1 – 5 do: wait.
It was mainly little girls (literally little, not their age) with a Hello Kitty helmet and a Dio scooter.

After about 10 minutes a guy with a lot of forms showed up. I had 4 waiting people ahead of me (#2 was nowhere to be found) to see how this worked. He would look at the damage, noted what had to be done and gave them some sort of receipt. Easy enough.

When he walked up to me I said ‘free servicing’ and that seemed to work, but when he asked ‘mobil change?’ I started panicking a little.
People ask questions here? What’s a mobil? Is this a trick question? What’s the right answer? Why is he asking questions, shouldn’t he be the one knowing whether or not it needs to be changed? My ‘I don’t know’ was noted as a ‘no’.

I was still holding my helmet, and the receipt, and asked where to go next. He mumbled something and walked away.

I wandered around for a bit with the classic ‘I have no idea what I’m doing’ look on my face – it always works! When I looked at another customer with the questioning look, he decided to help me. He showed me I should get a number from the guard to put on my helmet, and then put it in an office.

So far so good.

Two hours later my phone rang – You brought your bike here? Blah blah this and that and stuff.
I had no idea what he was saying.

Something was broken, that’s how far I got. After a rather useless conversation (me mainly saying things like ‘what did you say?’ ‘I don’t understand’ ‘do you speak English?’) he decided to give the phone to his colleague, saying I could speak English with him.
That turned out to be a bit optimistic. Colleague spoke 3 words English.

Everything I could make from it was ‘back lever, accident.’ What in the heck is a back lever, and wait….ACCIDENT?

In my mind I saw how they ‘accidently’ had dropped my beloved Splendor, and now it was  a complete wreck.
But I tried to calm myself down thinking be probably translated ‘broken’ with ‘accident’. Yes, that must be it.

He managed to tell me I should come to the shop. So I did what I always do in uncertain situations: I called a Nepali friend.

Paulas was there when I bought the bike, and has often saved the day when there have been misunderstandings. Thirty minutes later he was at my house, and we drove off to the shop.

And there he was, shiny and beautiful, my Splendor. I would have that servicing done for the washing alone.
The mechanic walked up to us, and he pushed the foot brake down. He explained what was wrong – it was a bit stuck, and they couldn’t fix it, it had to be taken to a real mechanic.
It would cost 300 rupees, was that ok?

So that was it? No accident, nothing broken, just the brake was a bit stuck?

After a little more talking, it was agreed on that he would do it right away, for a little more money.

An hour, a plate of momos and 400 rupees later I raced back home on my bike that felt like new.

And I will also honestly tell you that now I’m even more looking forward to spend some time in the Netherlands, where I just simply understand how things work and what people tell me :)